Zalantza metodiko

Eguneroko bizitza eta zentzu komunetik Descartesen aurka egin diren argumentu eszeptikoek bitxiak dirudite. Argi izan behar da Descartesek ez zituela sinesmen multzo eta uste ziurrak nahasten nahiz eta biak ikerketa filosofikorako ezinbestekoak izan. Hauen bereizketa egiten du Descartesek: metodoaren erregelak (3.diskurtsoa) eta behin-behineko erregela moralak (1.diskurtsoa).

Ikerketa bera jarduera praktiko bat da eta bizitzaren egunerokotasunean topatu daiteke. Ikerketa hau aurrera eramateko zentzu komuna zalantzan jarri behar da, nahiz eta ikerketa egin bitartean bizitza normalean maiz erabili beharko duen ikertzaileak ere zentzu komuna. Baina ikerketa egin ahal izateko ez dugu bizitza arrunta eta ikerketa bera ezberdindu behar ezta garai bateko pentsamendua ardatz gisa hartu (hezi garen gizartearen doktrina). Proiektu kartesiarraren funtsa balio filosofikoak beste ideiak aztertzea da.

Argumentu eszeptikoak, zalantzak sortzen dituztenak eta Descartesek Hausnarketa metafisikoetan azaltzen dituztenak, Platonetik eratorritakoak dira (Cratilo eta Teetetes). Argumentu hauek ikerketarako erreminta garrantzitsuak dira. Lehendabizi irakurgarriak diren aztertuko da, eta behin hau ikusirik eztabaidarako bideragarriak diren. Bi baldintza hauek betetzen ez badituzte ezin izango dira ikertu. Bi baldintza hauek betetzen badira, Descartesen aburuz, argumentu hauek baliagarriak izango dira filosofiarako (baita ikerketa erreminta gisa ere).

Zalantza metodikoa, Descartesek Metodoaren diskurtsoa liburuan (1637), egia bilatzeko bidean sorturiko metodoa izan zen, berak metodo ziur baten beharra zuelarik. Horretarako Deskartesek matematikak erabiltzen dituen tresnak erabili zituen, bere proposamena dena zalantzan jartzea izan zen egia benetakoa zein zen jakiteko asmoz. Hainbat ideia zalantzan jarri zituen: